Uluslarası Müzik

The Neighbourhood - RIP 2 My Youth

Müzik dinlemeyi hepimiz seviyoruz değil mi?Kulağımıza yayılan cümleleri,çoğu anlam dolu olan sözleri?Notalardan oluşan o mucize çoğumuzu sakinleştiriyor?Nasıl olduğunun önemi yok,sözsüz,çocuk şarkısı,metal,rock,rap,müziği hepimiz seviyoruz.

Peki ya şimdi?Şu an müzik ne?Şu an müzik nasıl yapılıyor?Şu an müzik dediğimiz şey nedir?

Müziği sanatçı yapar,bir sürü farklı hali vardır,pop,rock,hip hop ve saire ve saire.Fakat hepsi aynı şeydir özünde,müziktir,hepsi notalardan oluşan mucizedir.Güzel olsun ve ya olmasın,her bir türden dinleyen insan bulmak mümkündür.
Müzik iyileştiricidir.Müziği kötü bir anımızda,üzgünden,yorulmuşken dinlediğimizde mutlu oluruz.

Ama,bu günlerde her şey gibi,onun da bozulduğunu görebiliyoruz.
Şimdilerde dinlediklerimizin kaliteli olduğunu söyleyebilir miyiz?Duyduğumuz ve ya yapılan müziğin kaliteli olduğunu söyleyebilir miyiz?Hayır,hayır,elbette bir şarkı herkes için güzel olamaz.Bir şarkıyı biri sevip,başka biri sevmeyebilir.Fakat,konu bu değil.Dinlediğimiz müzik nasıl yapılıyor?İnsanlar bunu nasıl dinliyor?Ve ya bu müziği yapan kişiye nasıl davranılıyor?

Müzik bu günlerden çoğu yerde,ticaret aracına dönmüş durunda.Evet,'eğlence sektörü' denen hayvanat bahçesinden bahsetmek istiyorum bu gün.

Yaşadığınız ülkede kötü olsun ve ya olmasın,bir eğlence sektörü vardır mutlaka.Sanatçıları eğiten,şarkı çıkarmalarını sağlayan bir şirket,bir kaynak,bir reklam,herhangi bir insanlar topluluğu.Peki bunun artık iyice proglamlaşmış bir hali?İşte bu tam bir sektör.

Eğlence sektörünü,özellikle Asya ülkelerinde incelersek,acı tadan bal gibi olduğunu görebiliriz.Ya da karanlık sabah gibi.Aslında,dışından güzel fakat içi her türlü kirle dolu bir çanta.Her türlü duygusal baskı,her türlü üzüntü,her türlü şey var bu sektörün içinde.
İdol deniyor müzik yapanlara.İnsanlar,müzik yapan bu kişileri izleyip beğendikleri için,onlara idol deniyor.Çoğu insan onlara özeniyor.

İki tür çok dinlenen müzik var Asyada,kpop ve jpop.Kpop iyice aştı artık kendini,sadece asya değil tüm dünyada şimdilerde en çok dinlenen türlerden olduğunu söyleyebiliriz.
Peki içeriği nasıl?

Öncelikle idolleri çıkaran,onların eğitim almasını ve şarkı çıkarmasını sağlayan şirketler.Bu şirketler hakkında biz sıradan insanlar ne bile biliriz ki?Evet,bir çok tanınmış şirket var,YG,SM,JYP,Cube ve saire ve saire.Peki hepsi özünde nedir?

Halkın içinden masum bir kişi(kız ve ya erkek) şirkete girmek için şansını dener.Girebilirse,şirketin yurdunda yaşamaya başlar ve eğitim alır.Ne tür bir eğitim?Genellikle en zor eğitim.
Bu sektör ve ya şirketler hakkında dediğim gibi neredeyse hiç bir şey bilmiyorum,bilmiyoruz.Çok sıkı eğiten şirketler,bir sürü yasak koyanlar,stajyer dediğimiz yenilere mahkum hayatı yaşatanlar da var,diğerlerine göre biraz normal olanlar da.

Stajyer eğitildi ve evet,sonunda çıkış yapıyor diyelim.Çıkış yapmakla bitmiyor maalesef.Her yıl Korede düzinelerce,onlarla,belki de yüzlerle grup çıkış yapıyor,kız ve ya erkek farketmez.Ve en fazla bir yıl içinde yarısından fazlası dağılmış oluyor.
Peki neden dağılırlar?
Yeni çıkış yapan gruplar,yani amatörler,yani çaylaklar,eğer adı bilinmeyen şirketlerden çıkış yapmışlarsa,genelde insanlar tarafından tanınmıyorlar.Bu sektörde üç büyük dedikleri üç şirket var,YG,SM,JYP.Bu üç şirketin grupları asla ilgisiz kalmıyor zaten.Bir de son üç yılda başarısını kanıtlamış,tüm diğerlerinden bağımsız bir şirket var,Bighit.Tüm diğer şirketlerden farklı bu şirket.
Adı duyulmamış şirketlerden çıkış yapanlar,fan toplayamadıkları,para getirmedikleri ve ilgi görmedikleri için,en fazla bir yıl içinde sönüyorlar.
Peki neden ilgi görmüyorlar?
Çünkü kpop'un ayakta kalma nedeni olan bizler,yani kpop dinleyicileri,çaylak,yeni çıkış yapmış ve bilinmeyen grupları keşf edememek konusunda bir dünya markasıyız.Açıkçası kimse onları dinlemek ya da araştırmak için çaba sarf etmiyor.Bu sözler bana da ait,kendimi de suçluyorum.Sadece belirli gruplara ilgimizi yöneltirsek,asla gelişmeyecek bu sektör.O yüzden keşfetmeye devam etmeliyiz.
Diğer bir neden ise şirketlerin her yıl rekor sayıda grup çıkarması.Hani bir yerden sonra bıkıyor insan.Ne kadar uzun süredir takip edersen et,gözden kaçırabileceğin bir idol,bir grup mutlaka olacaktır.Bu kadar grup neden çıkış yapıyor peki?

Ben bunu, katı eğitim sisteminden korkan öğrencilerin idol/şöhret olmayı cazip bir kaçış yolu olarak görmesine bağlıyorum.Bu bir yandan da,eğitim sisteminin suçu.Bildiğimiz gibi Asyanın eğitim sistemi fazlasıyla sert.Bu sebepten de eğitim sistemine dayanamayan öğrenciler(kız ve ya erkek) çıkış yolunu bir şirkete girip çıkış yapmakta buluyorlar.Elbette,hayali idol olmak isteyenler de var,hem de çok.Fakat,her şekilde,ister hayali idol olmak olsun,ister bu yolu daha kolay bulsun,gruplar bir süre sonra dağıldığında,tüm dünyası yıkılanlar her zaman üyeler,başka bir deyişle masum gençler oluyor.

Ayrıca,benim yaşlarımda stajyer olanlar ya da çıkış yapanlar da var.13 yaşında,hatta daha genç yaşta başlayan çocuklar da var.
Canımı çok sıkıyor bu durum.

On üç yaşında bir çocuğu insanların önüne çıkardığınızı düşünün.Onları memnun etmek için tüm gücüyle çalışacak,şarkı söyleyecek,zor kareografileri öğrenecek,reality şovlarda tatlı/etkileyici görünmek için çabalayacaktır.Peki,o çocuğun psikolojisi ne olacak?İnsanların onu eleştirdiğini,haraketleri,performansı hakkında yorum yaptığını düşünelim.Ve hiç de dostça yorumlar yapmadığını düşünelim.Sesi çok kötü,daha fazla pratik yapmalı,çok çirkin,tatlı olmaya çabalamasın aegyo yapması midemi bulandırıyor,kesinlikle bunu kesmeli  bu yorumların en az kötü olanları bunlar olabilir.Bu yorumlara maruz kalan bir insan bile kötü hissediyorsa,on üç yaşında bir çocuğun nasıl dayanmasını bekleyebiliriz ki?

21. yüzyılda bir insanı öldürmek için silah gerekmiyor dostlar,gözümüzü dikip baktığımız ekranlar ve parmaklarımızla itinayla tuşlarına dokunduğumuz klavye bu iş için yeterli.Evet,bir insanı bilgisayar arkasından,keyfinize göre yaptığınız yorumlarla da öldürebilirsiniz.İstediğiniz gibi yorumlarınızı yaparsınız,o bakımlı güzel parmaklarınız içinizdeki tüm kiri kusar,ve sonunda o çok nefret ettiğiniz sanatçı hayatına son verir.
Kutlayın kendinizi.

Bir dünya düşünelim,şarkı söyleyen insanlar düşünelim,sürekli performanslar yapan,senin o işe yaramaz bedeninle hayatta yapamayacağın haraketleri yaparak dans eden gençler düşünelim.Aldıkları zor eğitimi düşünelim,her gün sabahın erken saatlerinden gece yarılarına kadar dans ettiklerini,bedenlerini tükettiklerini ve bazen diyet yapmaktan ya da dans pratiklerinden bayılacak duruma geldiklerini düşünelim.Dans ederken bir çok yara bere aldıklarını da düşünelim.Mükemmel olmak ve ya kendilerini değersiz insanlara beğendirmek için kemikleri görünecek kadar zayıfladıklarını ve kendilerini tükettiklerini düşünelim.Ve sonra,her Allahın günü sirkteki maymunlar gibi saçma sapan televizyon programlarına çıkıp,saçma sapan işler yaptıklarını düşünelim.İnsanları memnun etmek için onlara söylenenleri yapıyorlar.Tatlı haraketler,Koredeki tabiriyle aegyo yapıyorlar,ve ya etkileyici,seksi görünmek için belki de sevmedikleri,istemedikleri şeylere kalkışıyorlar.Hiç bir şey umurlarında olmayan insanların yorumlarına bağlı hayatları.Eğer onlar beğenmezlerse,bir tekmeyle tüm hayatları sönebilir.
Bu insanlar onlara her türlü yorumu yapıyorlar,çirkinsin,kilolusun,şarkı söyleyemiyorsun,yapmacıksın,senden nefret ediyorum ve saire.Anti oluyorlar,nefret ediyorlar bu gençlerden.Nedenini bile bilmiyorlar neden nefret ettiklerinin.
Gerçekten,nefret etmek ne demek oldu bu günlerde?Ah,unuttum,onun sözlük anlamı neydi?Kıskandığımız kişilere mi yapıyorduk o eylemi?Yoksa gıcık olduğumuz herhangi birine?Ah,sanırım eğlenmek için kalkıştığımız bir eylemdi,her önümüze gelen kişiden nefret ettiğimize göre değil mi?!

Nefret güçlü bir duygu,belki de korkudan sonra insanın en güçlü duygusu.Ve öyle her önüne gelene edilmiyor nefret.Bence,nefret kadar güçlü bir duygu beslemek için,bir insanla gerçekten iğrenç,çok kötü ve hayatın boyunca unutamayacağın bir şey yaşaman gerekiyor.
Peki bazı insanlarda nasıl işliyor bu?Sadece bilgisayardan izledikleri,belki de gerçek hayatta bir kere bile görmedikleri,hiç yüz yüze konuşmadıkları,hiç tanımadıkları insanlara besliyorlar bu duyguyu.
Neden?!

İdoller size ne yaptı?Neden bu kin?Neden bu kadar nefret ediyorsunuz ki her günleri ayrı karmaşa olan insanlardan?Hayatları kolay mı sanıyorsunuz?Sizin yapamadıklarınızı,hayal etseniz bile gerçekte beceremeyeceğiniz şeyleri yaptıkları için kıskandığınızdan mı?Çok güzel bir hayatları olduğu için mi?

O zaman söyleyeyim,hiç de güzel değil hayatları.Hatta sizinkinden daha da kötü olduklarına bahse girerim.Hayvanat bahçesinde onları eğlendirmesini bekleyen insanlar tarafından dört bir taraftan çevrelenen hayvanlar gibi hissediyorlar.

Bir de ödül aldıklarında,o kadar çabalayıp plastik bir şeyle takdir edildiklerinde,haketmediniz diyip o masum suratlardaki gülümsemeleri yok etmeyi seviyoruz.Her hangi bir grubu ne kadar sevmesek ve ya dinlemesek de,bence aldığı bir ödülde ona haketmedin demeye hakkımız yok bizim.Çünkü o da herkes gibi çok çalıştı,sadece biz dinlemedik ve biz sevmedik.Takdir edilmek ve sevilmek onların da hakkı.
İnsanlar ödüller üzerinde kavga ediyorlar,çok gördüm bunu.Fanlar,kendi gruplarının hak ettiğini iddia edip diğerlerini eziyorlar.Ne önemli olmuş değil mi bu ödül konusu?Neden sadece müzik dinlemeyi denemiyoruz ki,tüm diğer kavgaları bir kenara bırakıp?Sorunumuz ne bizim?

Tüm bunları nereden mi biliyorum?

18 aralık 2017,kpop gruplarından Shinee üyesi Kim JongHyun,girdiği depresyon sonucu hayatına son verdi.
Ablasına yazdığı son mektupta,dayanamadığını,artık yaşamak istemediğini yazdı.Son zamanlarda gerçekten çabaladığını ama artık gerçekten başaramadığını söylemiş.Dayanamıyordu.Baskıya dayanamadı.İnsanların yorumlarına dayanamadı.Bu kadar nefrete,bu kadar eleştiriye,hayatları mükemmel olduğu için başkalarının hayatlarında kusur aramayı hobi edinmiş insanlara dayanamadı.Ve sonunda çıkıp gitti.Huzurlu olabileceği bir yere gitti.

Eğer kpop dinleyen bir arkadaşınız varsa duymuşsunuzdur bu olayı,ya da medyada rastlamışsınızdır.Televizyonda bile görmüş olabilirsiniz.
Ve tüm bunlara rağmen,insanların üzüntüsü ile,dinleyenlerin ve sevenlerin göz yaşlarıyla alay ediyorsanız,üzgünüm ama sizden tiksiniyorum.

Şimdi dinleyin,bir idole fan olmak saçma sapan bir şey değil.Herhangi bir grubun şarkılarını dinliyor,seviyor ve bu şarkılarda sizi rahatlatan bir şeyler buluyorsanız,o grubu sevmeye ve o gruba hayran olmaya başlarsınız.Çünkü o şarkılar sizi rahatlatıyor,hatta en kötü anlarınızda kurtarıcınız oluyordur.Üyeleri takip edersiniz,onları araştırır,onların her anı hakkında daha fazlasını bulmaya çalışırsınız ve doğal olarak onları güzel/yakışıklı bulursunuz.Bir yerden sonra onlara bağlanırsınız ve onları aşırı sevmeye,onlarla üzülüp onlarla sevinmeye başlarsınız.Bu büyülü ve harika bir şey bence.
Fakat,kpop hayranları hakkında insanların düşüncesi şundan başka bir şey değil:
oppam çok yakışıklı bu yüzden onu seviyorum,büyüyünce onunla evleneceğim
Komiksiniz,gerçekten.
Eğer bu şarkıları dinliyorsak,bu o müziği yapan kişinin yakışıklı olmasından değil,müziği sevmemizden,sözlerini beğenmemizden ve şarkıyı söyleyen kişinin sesinden etkilenmemizden dolayıdır.Kimse kimseyi sırf yakışıklı diye dinlemez yani,eğer öyle insanlar varsa da sadece gülüp geçin onlara.
Ve çoğu kişiyi gördüm,Jonghyun'a üzülen,onun için ağlayan insanlara alay ediyorlar,ya da Jonghyun öldüğü için mutlu oluyorlar.
Hayır sorununuz ne ki?!

İnanın bana,Shinee grubunun şimdiye kadar en fazla iki üç şarkısını dinlemişimdir.Sadece başarılı bir grup deyip geçmişimdir.Onlar hakkında hiç bir bilgim yoktu.Minho'yu severim sadece,kpop dinlemeye ilk başladığımdan beri onu samimi ve sempatik buluyorum.
Jonghyun hakkında da aynı şekilde hiç bir bilgim yoktu.Sadece idol olduğunu ve Shinee üyesi olduğunu biliyordum.
Fakat,ölüm haberini aldığımda ve neden,nasıl öldüğünü öğrendiğimde,gözyaşlarıma engel olamadım.
O öldü tamam mı?Ağlamamımızın,üzülmemizin nedeni onu sevmemiz,onu dinlememiz ya da ona fan olmamız değildi çoğumuzun.Tamamen ölmesi.Ölmüş olması ve kpop'un,insanların onu öldürmüş olması.
Adam öldü ya.Öldü.'Ölüm'le bile dalga geçe biliyorsanız,beyninize hayranım o zaman.
Öldü ve kendi hayatına son verdi.Bunu anlayabiliyor musunuz kıt akıllılar?Baskıdan,nefretten dolayı kendi hayatına son verdi.Kendi eliyle öldürdü kendini.Biz öldürdük onu.Onu suçlayanlar,ona yorum yapanlar,ondan nefret edenler ve haline kayıtsız kalanlar olarak tüm insanlar öldürdük onu.
Şarkılarında dayanamadığından bahsetmiş.Bize mesaj vermeye çalışmış.Fakat aptaldık.Hiç bir şey anlamadık.Anlasak da dikkat etmedik.Kayıtsız kaldık.Çoğumuzun haberi bile yoktu ondan.

Ve siz hala dalga geçebiliyorsanız,buna üzülmeyi saçma ve ya gülünecek bir şey olarak görüyorsanız,oksijen israfısınız.Gidin ve kendinizi yüksek bir yerden atın tamam mı?Dünya biraz nefes alsın.
Bazıları şöyle düşünüyor,bir idol olarak hayatı çok güzeldi,neden intihar etti ki?Zor gelen ne vardı ki?
Bir insan depresyondan ve kendi içinde yaşadıklarından sonra ölmek isteyebilir.Aynı şekilde hayatına son veren bir diğer kişi de çok sevdiğim ve ölümüne çok üzüldüğüm Cem Korkmaz.Bu tür intiharlar her yerde var ve o kişilerin hayatları dışarıdan gayet güzel görünüyor olsa da,kendi içlerinde berbat hissediyorlar.
Linkin Park solistini hatırlıyor musunuz,Chester'ı?Ya da Kurt Cobain'i?Hala anlamadınız mı?
Bir insan dıştan ne kadar mutluysa,içten de o kadar param parçadır.

İnsanlar dışarıdan çok mutlu,harika bir hayatı olan biri gibi görünebilirler.Çok harika bir hayatları varmış gibi görünebilir,ama onların kendi içlerinde neyle savaştığından haberimiz yok.Olmayacak.Her bir insan,her şeyden öte kendi içinde bir savaş veriyor.Sonunda onu ölüme kadar sürükleyebilecek bir savaş.
Bu yüzden nefret ememeliyiz diyorum işte.Bir insanı çok kolay bir şekilde kırabiliriz,ama ona verdiğimiz zararı asla telafi edemeyiz.Bir insanı sırf sözlerimizle ölüme sürükleyebiliriz.Dikkat edelim dediklerimize,yazdıklarımıza,kırmayalım kimseyi.

Ölüm çok ağır bir şey.Tek gerçek.Asla değişmiyor.Hepimiz öleceğiz,belki de insanlar ölümün ağırlığından korkuyorlar.Bu yüzden bir insan öldükten sonra değerleniyor.Ölümün gerçekliğini biliyor insan,dönüşü olmadığını biliyorlar.
İnsanlara öldükten sonra değer vermenin hiç bir anlamı olmadığını ne zaman anlayacağız acaba.

Bir de,idolü,dinlediği,sevdiği sanatçının sevgilisi ortaya çıkınca,ya da evlenince üzülenler,hatta abartıp intihar edenler var.İşte bir başka oksijen israfı da onlar.
Şunu aklınıza bir kere sokun,bilgisayardan gördüğünüz,ya da kulaklıkla sesini dinlediğiniz bir insanla evlenme,ya da o kişinin size aşık olma ihtimali yok.Elbette,böyle destansı bir şey yaşanabilir,ama bunun hayalini kurmayın.Hayal kurun,elbette sevdiğiniz sanatçı ile hayal kurmak güzeldir.Ama bence kendinizi üzmemek için onunla evleneceğinizi ya da onun size aşık olabileceğini düşünmeyin.Ve o aşkını bulup mutlu olduğunda,üzülmek,hakaret yağdırmak yerine sadece mutluluğuna sevinmeyi deneyin.Emin olun daha iyi hissettirecek.
Çünkü hayat böyle saçmalıklara üzülmek için çok kısa.Belki bir kaç yıl sonra unutacağınız kişiler için üzülmeye değmez.

Müziği buna dönüştürmenin hiç bir gereği yok.Müzik,hepimizin gençliğinde bir iz bırakacak,ve sonradan belki şimdi dinlediklerimizi yeniden duyup gülümseyeceğiz.O güzel ya da hüzünlü anıları hatırlayacağız.Belki son günümüze kadar dinlemeyi seveceğiz.Müzik,dilleri,dinleri ve ırkları,tüm sorun ve mesafeleri geçebilen tek şey.Onu da berbat etmeden dinleyelim lütfen.

Yaşadığınız hayat boyunca bir birinizi kırmayın,zaten kısa olan hayatımızda güzel bir iz bırakıp gidelim.Güzel şeyler yapmaya çalışalım ve arkamızda gülümseyen yüzler bırakalım.Kırmayalım bir birimizi,sözlerimize dikkat edelim.Hemen şimdi sevdiğimiz kişiye sarılalım çünkü onu ne zaman kaybedeceğimiz,belli değil.

Hemen şimdi sevelim bir birimizi.

~~~~~
Bahsetmesi zor bir konu.
Müzikten çok farklı yerlere gitse de,içimden geldiği gibi söyledim herşeyi.Öfkemi kustum bir çok yerde,bir çok yerde öğüt verir gibi oldu.Ama umarım bir şeyler açıklayabilmişimdir.
Müziği berbat etmeden dinleyeceğimiz bir gelecekte buluşmak üzere.
The Neighourhood - RIP 2 My Youth

Başka yazılarda görüşmek üzere!
Jaa ne minna! ^_^