İyi bir öğrenci olmak

Selam!
(yazıyı Chisu - Baden Baden ile yazdım,isterseniz onunla okuyun.)
Blog yazılarını okudum da geldim.Pazar gecesi oldu evet,ve hala uyumadım.Saat,bakayım,12 buçuk oluyor yavaş yavaş.

Bilmeyenler ve bilenler için tekrar söylüyorum,evet,ben iyi bir öğrenciyim!

Tamam,durun konuyu toparlayacağım,sakin.
Okulun sonbahar tatili de geliyor yavaştan(sonbahar tatili dediğim de 5-6 gün bir şey -_-),izlediğim animeyi bitirip yazısını hazırlayacağım o zaman.Bir de aklımda bir Bu Aralar Dinlediklerim yazısı var,sonra elimde olan kitabı bitirip yazısını yazmam lazım,kısacası yazı çok var,ama yazıyı girmeye durum yok.Önceden ne yazacağımı kararlaştırıyorum ama yazmaya başlayınca tık,donuyorum.
Ama şu an öyle olmamalı.
(not: yarın beden dersinden önce bitirdiğim kitabı da okul kütüphanesine geri vermem gerek onu da unutmasam iyi olur :/)
Başlığı okuyup noluyor diyerek buraya gelenler için evet,konu şimdi başlıyor.Hani size biyoloji olimpiyatımsı bir şey var demiştim ya?Ha,işte o,cumartesi sabahı sonunda bitti.Bir daha da çağırmamaları dileğiyle yazıp geldim.
Of,ne sorunlu bir olaymış o ya.

İşte bu yazıyı yazma fikri de geçen ay sonlarından beri benim için sorun haline gelen biyoloji olimpiyatı sayesinde geldi.
Bu benden kaynaklı bir şey mi bilmiyorum ama,kaybetmeyi çok sevmeyen ve açıkçası kibirli biri olarak görüyorum kendimi genelde.Herkesin doğası farklı evet ama,kibirli olmak bence çok da iyi bir şey değil.Bir keresinde ablam demişti bana küçükken,'çok kibirlisin,kazanmayı çok istiyorsun,bu iyi değil' diye.O zamandan beri rahatsız oluyorum bu huyumdan.
Ayrıca ablama göre,ben ondan farklı olarak,istediğim bir şeyin peşinden gidiyormuşum,vazgeçmiyormuşum,bu da iyi bir şeymiş.Sonuç olarak,karakterimin hem iyi hem de kötü karışımı bir şey olduğunu düşünmüştüm o zamanlar. :D
Bende dehşet derecede farklı olma dürtüsü de var.Buna kendim olma dürtüsü de diyebilirim.Hep diğerlerinden farklı olmak istemişimdir.Bu bence,hem iyi hem de kötü bir şey.İyi,çünkü farklı olmak iyidir.Kötü,çünkü her zaman kendimle yarışır durumda buluyorum kendimi.Bazen,gerçek anlamda yapamayacağım şeyler için kendimi zorluyorum,sonuç olarak bir yanda kazanıyor ama diğer yanda bir şeyler kaybediyorum.
Evet,pek açıklayamadım ama,böyle bir şey.
Ve bir de,bende,özgüven yetersizliği değil de,kendimi hafife alma gibisinden de bir özellik var.Bunu son zamanlarda keşfettim.Asla egolu biri olduğumu düşünmedim ben,övüldüğümde(özellikle diğer insanların yanında) her insan gibi elbette mutlu hissettim,ama bir yandan da içimde garip bir hiss vardı.Ki bu hiss hala var.Bu yüzden kendimi asla iyi biri olarak,becerikli ya da yeterli biri olarak görmüyorum.Egolu,kendini beğenen insanlardan da hiç hoşlanmam(istisnalar dışında).(hatta ego ile ilgili girdiğim bir yazı da vardı bloga).
Peki bütün bunları neden anlattım?Şimdi ona geliyorum.

Çocukluğumdan beri,genlerimden gelen bir şey mi bilmiyorum ama,hep herşeyde iyi olmaya çalışıyorum.Bu yanım özellikle eğitimde öne çıkıyor.Şu son zamanlarda,biraz azaldı bu durum ama,yine de hala var.Okulda,sınıfta en iyisi olmaya çalışırken,resmen diğerlerini ezen kibirli biri olup çıkmış gibi hissediyorum kendimi bazen.

Evet,bana inek öğrenci diyebilirsiniz.Bilmeyen vardıysa evet,ben bir inek öğrenciyim.
Size sınıfın hangi öğrencisi olduğumu daha detaylı açıklayayım.
Hani o,en önde oturan,sınıfta diğerlerini güldüren şapşal erkek çocuklarına asla gülmeyen,hep ciddi görünmeye çalışan,bir yandan herkese nazik olmaya çalışıp bir yandan neredeyse hiç arkadaşı olmayan,okula her gün aynı tipte ve saçta gelen(saçlarım her gün örgülüdür,bu asla değişmez),kızların çok sevdiği moda ve bütün diğer kızsal şeylerden olabildiğince uzak duran,insanı delirten o kız kahkahalarından pek hoşlanmayan(ama kendisi gülünce sağlam kahkahalar ortaya koyan),kızların sohbetlerinden genelde rahatsız olan ve vıcık vıcık bulan,genelde derslerinden ve öğretmenden başka pek bi şeyle ilgilenmeyen,öğretmenlerin gözdesi,aslında sevilen ve popüler olan ama sevilmediğini sanan o sınıfın parlayan kızcağızı ben oluyorum.
Biraz uzun oldu ama oldu sanırım.

Peki,iyi bir öğrenci olmak iyi bir şey midir?
(dünyanın en harika cümlesini kurduğum için alkış istiyorum...)
Bence,bu pek de iyi bir şey değil.Kendimden örnek alarak düşünüyorum,mesela,öğretmenler neredeyse herşeyi sizden bekliyor.Dersi anlat:sen,ödevi teslim et:sen,öğretmenin işlerine yardım et;sen.(neyse ki üçüncüsüne pek fazla gönderilen biri değilim,sınıfımızda onun için başka bir kız var,zaten o tip işlerde iyi değilimdir).Dahası,hiçbir şeyi yalnış yapmamanız gerek sanki.Özellikle diğer öğrenciler,bir şeyi yalnış yaptığınızda,ya da sınavdan düşük aldığınızda hemen şaşırıyor,soruyor,çıldırtıyorlar insanı.Aslında örnek bir öğrenci olmak çok zor bir şey değil ama öyle davranıyorlar ki sanki dünyanın en zor şeyi.Biraz o kıpırdamayan bedenciklerini kıpırdatsalar da bir şeyler yapmaya çalışsalar,tembelliği kesseler hiç de zor değil.Ama,onlara zor geliyor nedense.Nasıl yapıyor muşum bu kadar şeyi?Bütün gün yatmazsan zor değil aslında gerizekalı. -_-

Okulda o ilk yılından beri,her şekilde iyi olmaya çalıştım.İyi olmadığım zaman,örneğin,sınavdan düşük aldığımda,öğretmen beni herhangi bir şey için azarladığında,bir şeyi yalnış yaptığımda,deliriyorum,gerçek anlamda kötü oluyorum.Çok önemli olmayan bir dersin sınavından 4 aldığımda(bizde 5 en iyi,4 ondan bir tık aşağı olan) hüngür hüngür ağladığımı bilirim ben.
Neden iyi notlar almaya çalışıyor herkes?Çünkü toplum bunu istiyor.Çünkü toplum en iyisi olmamızı istiyor.Onlara göre,sınavlarından 2 alan(bizde en düşük puan) bir çocuk kötü bir çocuk demektir.Neden peki?Eğer herşey sınavlardan ve okulda aldığımız notlardan ibaret olsaydı çok kolay olmaz mıydı?Ama hayır,öyle değil ve toplum bunu anlamıyor.
Okulu liseyi boşverelim,neden üniversite sınavı gençlerın hayatından önemliymiş gibi davranılıyor?Durum Türkiyede,burada yine iyi.Ama eğer,Japonyaya,Güney Koreye falan bakarsak,inanılmaz baskıcı bir sistem var.Orada üniversiteye giremedi diye intihar eden öğrenciler bile var.
Bu durum böyle olmamalı.Bir öğrencinin önündeki koca hayatı basit bir kağıt parçasına yazacağı şeylere verilecek basit bir değere bağlı olmamalı.Bu çok zalimce.

Fakat bütün bunlara rağmen,iyi olmayı umursamayanlar da var.Benden farklı olarak,okuduğum okulda ortalama bile olmayan belki de yüzlerce öğrenci var.Ve evet,umurlarında değil.
Yakın zamanda annem,okulda biyoloji olimpiyatına gidecek iki kişiden biri olduğum için çocukların beni kıskandığından bahsetmişti.Bense,şöyle dedim, 'umurlarında bile değil.'Evet,bence,benden farklı olarak onlar bunu umursamıyor,ve bir şey diyeyim mi,gayet de mutlular.Hayatları aldıkları notlara bağlı gibi değil,ve istediklerini yapıyorlar.En iyi olarak popüler mi oluyorum?Ya da birilerinin sevgisini mi kazanıyorum?Adımı birileri bilmiş mi oluyor?Belki evet.Ama,mutlu biri olabileceğimi pek kendim de zannetmiyorum.

Eğitim sisteminin daha düzgün olduğu bir gelecekte görüşmek üzere o zaman.
Jaa ne minna! ^_^